We schakelen, voorlopig voor de laatste keer, over naar B.’s studio want anders wordt het te gek en wel hierom: dit nummer van Tiny Tim, eigenlijk een soort vaudeville dorpsidioot, is zo liefdevol en ontroerend dat het in geen enkele muzikale herinnering mag ontbreken. Daarnaast heeft David Bowie (wie?!!, vragen soms mensen uit de leeftijdscategorie tot 35 mij soms ) dit lied geridderd door het uit te voeren op de langspeelplaat Hunky Dory (op wat?!, waarbij het dan onduidelijk is of het gaat om het medium of de inhoud).
Tiny Tim is eigenlijk een soort muzikaal “Mens Erger Je Niet”, want je kunt, na 9 3/4 minuut ook stapelkrankzinnig van hem worden. Het iets minder onbekende Tip Toe Through The Tulips voeg ik, als bonus, gratis bij, ook omdat het qua concept hier wel thuis hoort.

Ik gaf B. ooit een collectible kerst-cd van Tiny Tim cadeau, met seizoensgebonden versiering in het scharnier, maar daar is het nu en hopelijk nooit de tijd voor. Ach, eigenlijk is alles ontroerend … En alles liever dan Anthony and the Hystericals …

Het lampje van mijn e-mailprogramma blijft nu permanent flikkeren (een woord dat ik van mijn leraar Frans niet mocht gebruiken, waarschijnlijk omdat hij “van de verkeerde kant” was, dus laten we zeggen: flakkeren), dus lieve vriend B. heeft vanavond, al is het zaterdag, weinig te doen dan met ons meeleven in een wereld van melancholiek optimisme. Daarnaast komen er ook steeds meldingen op mijn LinkedIn-account, een fenomeen waar ik met tegenzin lid van ben, maar wat is voortgerold uit een verleden. Sinds gisteren ben ik bevriend door een meester in iets uit België, wat ook zo z’n voordelen heeft. Een hartelijk welkom dus en een lieve groet, want je moet wat, en die andere, bijna 2.000 volgers, ga ik niet persoonlijk toespreken, want als mens moet je ook je grenzen kennen.

Door het nummer dat B. mij zojuist stuurde kom ik, vanwege de dinges, hoe heet het ook al weer van YouTube, oh ja, het algoritme, op dit nummer waarvan het weleens zo zou kunnen zijn dat B. het ook niet kent:

Maar het was B. begonnen om:

https://www.youtube.com/watch?v=BiMCTjO_dHI

Dat laatste nummer doet me weer een beetje denken aan Bus Stop van The Hollies, niet wat muziek betreft, maar wel waar het de thematiek betreft, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ja, nee, nu heb ik B. echt peper in z’n reet (wat gewoon spleet betekent, dus ook naar andere dingen kan verwijzen) gestopt. Nou komt hij hier weer mee. Een lied dat ik wel ken, maar dat wat verder was weggestopt. Bij B. zijn dingen ook wel weggestopt, maar meer als een niet zo goed gesorteerde hand vol kaarten, want alles is er nog. Ik wil maar zeggen: een full house of een carré van azen schudt hij zonder problemen uit zijn herinnering.
Vroeger hadden we nog wel problemen over wie nou beter waren, The Kinks of The Beatles, Frank Sinatra of Nat King Cole, maar gelukkig ging B. oppegevement overstag. En sindsdien zijn we nog doller op elkaar dan we reeds waren. That’s what friends are for, zullen we maar zeggen, dank je dus, B.

Grappig filmpje, trouwens!

Per associatie, een suggestie van B. volgend (Brother Louie door de groep met de prachtige naam Stories), kom ik terug bij een oude liefde: Toots and the Maytals (wat betekent Maytals eigenlijk?) en ik ben niet eens zo dol op reggea. Maar Toots was er volgens mij nog voor Bob Marley (but correct me if I’m wrong). En ik heb hem en band nog een keer in Paradiso gezien, wat super was.
Van intro, via tromroffel in het midden, tot aan het einde dans je, als je niet oppast, je huiskamer aan gort.

Bij mij hier thuis volgt op aangehecht nummer zijn/hun uitvoering van Country Road van John Denver. Nou, dan kan je bij niet veel fout meer doen …

Omdat ik van goeie vriend B. wat suggesties krijg mag ik niet nalaten om, om te beginnen, dit lied te publiceren. Weliswaar verschuift dit nummer de betekenis van optimisme naar het begrip hoopvol, maar het verdient hier zeker een plek.
Daarnaast is de naam van de uitvoerende bent er éen om jaloers op te worden.

Reisgebed

O God.
Ik sta op het punt, op reis te gaan.
Ik weet niet, of het misschien mijn laatste reis is.
Ik wil U liefhebben.
Ik hoop, dat ik onderweg niemand enig ongeluk of
ander kwaad zal berokkenen.
Ik wil proberen niet, of veel minder, te drinken.
Ik sta voor U.
Ik weet dat ik, of ik veilig zal aankomen,
dan wel onderweg verwonding, ziekte of dood zal vinden,
altijd U toebehoor.
Want in leven en sterven zijt Gij in mij en ben ik in U.
Ik ga nu weg.
Vaarwel, o God.

Vamos!!!

En nu niet meer zeuren!
Voor als je om half vier thuis komt, alleen of met een ander en, vooruit, nog éen drankje doet.
Wollen Sie den totalen Party??!!

Niet meezingen; veel te moeilijk …

Het is wel een bombardement van muziek, dat realiseer ik me. En dit bericht sluit aan op het vorige, dus alles houdt nog wel met elkaar verband, maar ik zit intussen wel steeds, bij het beluisteren van al die mooie nummers, maar ook bij het componeren van deze leuke berichten, steeds shaggies te draaien en op te roken wat helemaal niet goed voor mijn nachtrust en voor mijn gezondheid is. Maar oh, wat was ik gelukkig met dit album.
Dit nummer had ook van Van Beethoven kunnen zijn, als Ludwig mijn zoon of mijn broer was geweest. Ik heb me verder nooit verdiept in Pearl Jam, maar ik heb zo’n groot respect voor deze band. En dit moet wel éen van hun grootste songs zijn, zei hij naïef en onwetend …

Ik krijg er wel energie van, al moet ik nu wel gaan slapen want anders houdt het nooit op …

De regels worden steeds vager:

Ik móet dit wel met eenieder delen. Ik mag van een aantal ex-vrouwen en -vriendinnen niet afgeven op hedendaagse popmuziek, maar beter dan zoiets wordt het niet.

Ryan Adams is hier te gast bij David Letterman. Letterman was natuurlijk tientallen jaren lang de geweldigste talk-show host en bevriend met fantastische muzikanten. Als er tijd overblijft kun je altijd eens kijken naar zijn beëdiging van Pearl Jam in de Rock ’n Roll of Fame.