Het is wel een bombardement van muziek, dat realiseer ik me. En dit bericht sluit aan op het vorige, dus alles houdt nog wel met elkaar verband, maar ik zit intussen wel steeds, bij het beluisteren van al die mooie nummers, maar ook bij het componeren van deze leuke berichten, steeds shaggies te draaien en op te roken wat helemaal niet goed voor mijn nachtrust en voor mijn gezondheid is. Maar oh, wat was ik gelukkig met dit album. Dit nummer had ook van Van Beethoven kunnen zijn, als Ludwig mijn zoon of mijn broer was geweest. Ik heb me verder nooit verdiept in Pearl Jam, maar ik heb zo’n groot respect voor deze band. En dit moet wel éen van hun grootste songs zijn, zei hij naïef en onwetend …
Ik krijg er wel energie van, al moet ik nu wel gaan slapen want anders houdt het nooit op …
Het is me intussen, omdat het me inviel, duidelijk geworden dat ik vignetten schrijf. Geen korte verhalen. Een soort broche, dus, of een dasspeld of een oorbel die ik aan mijn leven vastprik. Dat er thematisch weinig touw aan vast te knopen valt neem ik op de (ver)koop toe.
Terugkerende gegevens zijn de beeldende kunst, architectuur, de liefde, taal en mijn wens om zoveel mogelijk zaken in het leven met elkaar te verbinden.
Daarnaast publiceer ik af en toe een e-mail die ik aan deze of gene schrijf of heb geschreven.
Mijn profielfoto is dertig jaar oud en een deel van een portret van drie galeriehouders, Milco, Adriaan en mezelf, dat in 1990 gemaakt werd door Paul Blanca. Speels doel van Paul was, denk ik, om ons er zo ijdel mogelijk op te zetten en dat lukte goed.
Bekijk meer berichten
Hans Gieles 