Het lampje van mijn e-mailprogramma blijft nu permanent flikkeren (een woord dat ik van mijn leraar Frans niet mocht gebruiken, waarschijnlijk omdat hij “van de verkeerde kant” was, dus laten we zeggen: flakkeren), dus lieve vriend B. heeft vanavond, al is het zaterdag, weinig te doen dan met ons meeleven in een wereld van melancholiek optimisme. Daarnaast komen er ook steeds meldingen op mijn LinkedIn-account, een fenomeen waar ik met tegenzin lid van ben, maar wat is voortgerold uit een verleden. Sinds gisteren ben ik bevriend door een meester in iets uit België, wat ook zo z’n voordelen heeft. Een hartelijk welkom dus en een lieve groet, want je moet wat, en die andere, bijna 2.000 volgers, ga ik niet persoonlijk toespreken, want als mens moet je ook je grenzen kennen.
Door het nummer dat B. mij zojuist stuurde kom ik, vanwege de dinges, hoe heet het ook al weer van YouTube, oh ja, het algoritme, op dit nummer waarvan het weleens zo zou kunnen zijn dat B. het ook niet kent:
Maar het was B. begonnen om:
Dat laatste nummer doet me weer een beetje denken aan Bus Stop van The Hollies, niet wat muziek betreft, maar wel waar het de thematiek betreft, als je begrijpt wat ik bedoel.
Hans Gieles 