Ja, nee, nu heb ik B. echt peper in z’n reet (wat gewoon spleet betekent, dus ook naar andere dingen kan verwijzen) gestopt. Nou komt hij hier weer mee. Een lied dat ik wel ken, maar dat wat verder was weggestopt. Bij B. zijn dingen ook wel weggestopt, maar meer als een niet zo goed gesorteerde hand vol kaarten, want alles is er nog. Ik wil maar zeggen: een full house of een carré van azen schudt hij zonder problemen uit zijn herinnering. Vroeger hadden we nog wel problemen over wie nou beter waren, The Kinks of The Beatles, Frank Sinatra of Nat King Cole, maar gelukkig ging B. oppegevement overstag. En sindsdien zijn we nog doller op elkaar dan we reeds waren. That’s what friends are for, zullen we maar zeggen, dank je dus, B.
Het is me intussen, omdat het me inviel, duidelijk geworden dat ik vignetten schrijf. Geen korte verhalen. Een soort broche, dus, of een dasspeld of een oorbel die ik aan mijn leven vastprik. Dat er thematisch weinig touw aan vast te knopen valt neem ik op de (ver)koop toe.
Terugkerende gegevens zijn de beeldende kunst, architectuur, de liefde, taal en mijn wens om zoveel mogelijk zaken in het leven met elkaar te verbinden.
Daarnaast publiceer ik af en toe een e-mail die ik aan deze of gene schrijf of heb geschreven.
Mijn profielfoto is dertig jaar oud en een deel van een portret van drie galeriehouders, Milco, Adriaan en mezelf, dat in 1990 gemaakt werd door Paul Blanca. Speels doel van Paul was, denk ik, om ons er zo ijdel mogelijk op te zetten en dat lukte goed.
Bekijk meer berichten
Hans Gieles 