Trouble in Paradise

Lieve Vriend,

Hoe verloopt de eerste helft van deze week? Ik, en E, hopen dat je enige gemoedsrust hebt weten te veroveren, want we maakten ons na jullie leuke en goeie bezoek wel wat zorgen.
Behalve dat ik net constateer dat van mijn A- en E-toetsjes de bovenste helft is weggesleten, een proces dat waarschijnlijk al jaren aan de gang is, hebben we geloof ik niets waar we ons zorgen over moeten maken, behalve dat mijn navulbare aansteker dreigt met het opgeven van het aansteken (hij kan natuurlijk altijd nog naar de logeerkamer).

Nou ja, niets aan de hand is ook niet helemaal waar: vorige week mengde ik me in een Facebook-discussie met P, briljant kunstadviseur en eigenlijk ook oude vriend en kunstcompaan, die ik kende als iemand met gevoel voor humor en talent voor relativering. Hij blijkt de afgelopen jaren terecht te zijn gekomen in het kamp van de klimaatontkenners, anti-vaccers en andere theorieën die zich parallel aan de werkelijkheid hebben ontwikkeld, om het maar netjes te formuleren. De toon van onze eerste schriftelijke discussie liep aardig op (ironie, sarcasme en twijfels waren niet van de lucht) en eindigde met een verwerping door P van mijn argumenten en uiteindelijk ook van mij als mens, persoon, vriend. Daarop bood ik mijn excuses aan voor het misverstand dat ik hem en zijn twee kinderen overboord zou hebben willen kieperen en die werden gelukkig door hem geaccepteerd.


Eind goed al goed, zou je kunnen zeggen, maar zondag poostte hij aandacht voor een anti-paracitair medicijn, Ivermectine, dat volgens paralleldenkers zou helpen tegen aspecten van Corona, wat, eufemistisch uitgedrukt, nog helemaal niet bewezen is en dus zelfs uitermate twijfelachtig. Daarop reageerde ik met website-verklaringen namens de Nederlandse overheid, en van de Amerikaanse Food and Drug Administration en van de Nederlandse verenigde apothekers. “Hou nou eens op met die flauwekul,”, was zijn reactie hierop. Het enige argument dat over bleef was dat het maar een paar dubbeltjes kost. Maar dat geldt ook voor een blikje tomatenpuree, nietwaar. Net als in de eerdere wisseling van meningen mengde zich ook hier ene Ludger Akkerman in het geheel. Die is uit een ander en veel militanter hout gesneden en hij maakte mij uit voor alle lelijks dat los en vast zit (“Wat ben je toch een walgelijke man!”). Hij is al meerdere malen geblokkeerd op FB, en terecht. Oppegevement verdwenen al zijn reacties van de tijdlijn van P (waar alles zich afspeelde), dus misschien had hij wel weer een straf aan zijn broek. Maar over blokkeren gesproken: dat heeft P mij op maandag geflikt, wat jammer is want ik was begonnen om het tamelijk agressieve meningenduet in een document onder te brengen en dat kan ik nu niet afmaken.

Al twee jaar verschijnen in kranten en tijdschriften artikelen over hoe om te gaan met dit soort meningen wanneer die in vrienden- en familiekring opduiken. En dan niet alleen op verjaardagen en tijdens het kerstdiner, maar gewoon, altijd. Daar, zo is me gebleken, is geen eensluidend antwoord op mogelijk (in een eerdere post “adviseert” hij om te stemmen op een partij rechts van de VVD!). Maandag had ik bedacht om P, die me almaar dwingender naar mijn meningen vroeg over overheidsbeleid, standpunten van ‘zogenaamde’ specialisten et cetera, te schrijven dat hij dooie paarden in de lucht gooide en mij vroeg om daarop te schieten, maar dat is nu dus niet meer mogelijk.

Nu heb ik in ieder geval wél zo’n ervaring en dat nog wel met iemand die ik eigenlijk als een soort vriend beschouwde, weldenkend en zo. Het baart me zorgen dat er, op dergelijk niveau, dus niet dat van de Ajax-F-Side, mensen bestaan die zo’n switch maken in hun denken en daarmee ook nog eens een soort influencer worden. En natuurlijk dat ik het nooit meer op een diepgaande manier met P kan hebben over Louise Bourgeois, om maar iemand te noemen, zonder de wetenschap dat hij leeft en denkt in een schemerige Efteling- en/of Lourdeswereld. Dergelijke agressie, de wens om onze samenleving hun kant op te sturen, schuilt onder een uiterst dun oppervlakje van voorkomendheid en dat voelt heel bedreigend. Dat wisten we natuurlijk al van mensen als volksmenner Thierry Bow Death, maar mijn veronderstelling dat die zichzelf en zijn volgers aan het marginaliseren zijn blijkt dus onwaar. Op het randje van angstaanjagend, zeg maar.

Zo, dan weet je dat ook weer. Dus veel liefs vanuit een prachtige dag als vandaag (mooi onweer vannacht, trouwens), ook van mijn E en voor jouw E,
Hans