E-mail aan lieve vriendin H. en anderen: “Excuses, Banksy, Tenen en Relaties”

Ach, dear H., nu begrijp ik pas wat er is gebeurd, gisteren. Soms heb ik van die buien en heb ik bij LinkedIn op allerlei knopjes gedrukt. Het schiet me te binnen dat jij daar ook voorbij kwam. Neem me vooral niet kwalijk en trek je er niks van aan. Ik ben ooit aan die zooi begonnen omdat ik dacht dat het iets was ten gunste van Amsterdam Drawing en sindsdien heb ik tegen de 2.000 volgers ontwikkeld. Die zet ik nu, terwijl ik mijn hele profiel heb omgewerkt tot een persoonlijker inhoud, dan maar in om mijn website enigszins onder de aandacht te brengen, wat nog een beetje lukt ook. Nogmaals excuses voor het op die manier aan jouw deur kloppen …
Intussen ook het volgende te melden, want dat heb ik net aan een andere vriend, die ook H. (maar anders dan jij) heet, gecomponeerd:

Zojuist, omdat ik naar wat kunstveiling-websites zat te kijken kwam ineens dit werk van Banksy voorbij: https://www.sothebys.com/en/buy/auction/2020/evening-sale-london/banksy-mediterranean-sea-view-2017

Ik ben wel een bewonderaar van Banksy’s houding, maar geen groot liefhebber van zijn werk. Maar dit drieluik deed me huilen en lachen tegelijk: aangespoelde zwemvesten, geschilderd op gevonden kitscherige zeelandschappen. Zijn humane intelligentie staat natuurlijk buiten kijf. Dit werk komt direct van hem, moet verdomd veel geld opbrengen en dat gaat dan ook naar een zeer goed doel.
Afgelopen woensdag veroorzaakte ik, ook door een humane actie, hoewel die minder geld oplevert dan die van Banksy, een enorme boosheid bij een buurman die mij over een meter of zes op enkelhoogte een porseleinen beker toewierp. Deze raakte dan ook, als een soort dumdumkogel, wel degelijk mijn rechtervoet. Na enige dagen gedacht te hebben dat het resultaat daarvan een zware kneuzing was ben ik vanmiddag, tussen de laatste vrije training en de kwalificatie van de Formule-1 in, eventjes (uit en thuis binnen het uur) naar het OLVG (een hospitaal in Amsterdam) geweest. Daar werd natuurlijk eerst mijn voet geportretteerd. Blijkbaar succesvol en naar tevredenheid, want kort daarop kon een anonieme, maar zeer vriendelijke en mij terug-tutoyerende arts mij mededelen dat ik niet éen, maar twee tenen heb gebroken en niet elk éen keer, maar elk twee keer. Zo zie je maar dat ik niet van de straat ben.
De medische wereld gaat er verder niet op ingrijpen, want ik ben per slot van rekening Epke Zonderland niet. Die elegante lidmaten moeten dus uit hun eigen genezen, wat ongeveer drie tot zes weken in beslag gaat nemen. Ter ondersteuning van dit proces kreeg ik van hem een goedkoop uitziende (het verbaast me soms dat er niet fietsventieldopjes in meerder kleuren verkrijgbaar zijn), maar vermoedelijk kostbare variant van de sandaal die ik zelf drie weken geleden voor baje veel geld bij Swartjes in de Utrechtsestraat kocht (kort na mijn triomfantelijke aanschaf kreeg ik van M. te horen dat de winkel en des familie geheel fout waren in de oorlog, net als Hugo Boss en het wasmiddel Persil, dus wat moet je daar dan weer mee?). Deze ziekenhuissandaal heeft echter een plaat staal in de zool zodat ik bij het afwikkelen van mijn voet eigenlijk niks afwikkel, waardoor mijn kapotte teentjes netjes gestrekt blijven. Nadeel, voordeel, dus.

De hele buurt leeft hier enorm mee, dus ik voel me erg gekoesterd. Eergisteren kreeg ik van een andere buurman, terwijl ik zijn aandringen enorm geprobeerd had af te wijzen, een fles wijn van heb ik me jou daar cadeau. Die moest en zou duur zijn en geheel naar mijn wens. Omdat ik zo zielig ben, natuurlijk. En ik maar zeggen: Nee, dat hoeft helemaal niet, wat kan jij eraan doen, en zo voorts (die buurman is ook een beetje een maatje van de veroorzaker, die zichzelf intussen dood schaamt en zich al meerdere keren per Epke (dat dan weer wel) en ook in persoon heeft verontschuldigd).

Af Fijn, wegens het ontbreken van een Kurk-en-Trekker (een product dat nergens meer verkrijgbaar is, niet bij de Abbertijn, niet bij de gespecialiseerde wijnwinkel waar de fles vandaan komt en ook niet bij de vedderop gelegen Gall & Gall (Lever & Lever noemde een oude schoolvriend het concern altijd) kon ik er pas vandaag aan beginnen, aan die wijn dus, omdat lieve om-de-hoek-vriendin A. mij een elementair gedraaid stukje staal langs bracht waarmee ik de geest uit de fles kreeg. Er zit wel 14,5% drank in en ik ben al over de helft terwijl de 5 pas net in de klok zit, maar buurman begon al een half uur na het overhandigen van zijn gift (en dat was om half elf des ochtends) bij mij te informeren of ik hem lekker vond. Hij is 40% Grenache en 60% Syrah en van goede herkomst, net als ik; nou, steviger kan je mij niet raken. Geheel op artisanale wijze tot stand gebracht ook, waar ik verder niet vaak acht op sla, al heb ik grote bewondering voor iedere alpinopet die zich daarmee bezighoudt.

“Nou”, voorspelde de arts in het ziekenhuis mij, “Je zult nu gaan merken hoe vaak een mens per dag, normaliter, maar onbewust en zonder klachten, zijn of haar teen stoot”. Maar behalve dat kortelings een van de twee hondjes van eerder genoemde vriendin A. precies met haar linkervoorpoot effekes, in haar enthousiasme om mij te zien, op mijn viervoudige breuk ging staan, is de last van mijn letsel eerder af- dan toegenomen. Alles kan dus ook in het positieve verkeren.

P. S.
Goed nieuws: Ah, de buurtsuper heeft weer kurkentrekkers en nog helemaal goed ook. Nou had ik er maar éen nodig, maar de barcode werd bij de zelfscanner niet herkend, dus heb ik hem maar gewoon in mijn tas gestopt en meegenomen voor de komma van negen euro negenennegentig. You win some, you loose some!

P. P. S.
Laten we in god’s naam iets menselijks doen voor de bootvluchtelingen …!!!