De generieke titel waaronder ik meer of minder bekende muzieknummertjes aanbied is eigenlijk ontleend aan een opdringerige stapel boeken, halverwege de trap naar éen hoog bij boekhandel Scheltema, toen nog aan het Koningsplein in Amsterdam. Deze stapel bestond uit mooi gebonden, hard-cover dummy’s; lege pagina’s dus, een stuk of tweehonderd, in een van linnen voorziene band en in een verscheidenheid aan kleuren. Echt exemplaren die Johnny Rotten ondersteunde in zijn uitspraak dat boeken zo mooi een stuk muur kunnen decoreren.
Daarnaast of -boven hadden ze Kamagurka, aan wie ik in principe een hekel heb wegens zijn altijd narcistische sarcasme, zo ver gekregen er een plakkaat aan te brengen met de mooie tekst: Een Must voor hen die niet van lezen houden!
De titel van deze, onderhavige rubriek haal ik weer bij Monty Python vandaan: And for those who don’t like Sport, there’s Sport, als parodie op de veel geloofde, maar voor mij verwaarloosbare BBC, al stoppen ze een enkele keer goed geld in een mooi programma.
We moeten, omdat het een inleiding betreft, maar eens beginnen met niks. Een uitvoering dus van de compositie van John Cage: zijn 4 minuten en 33 seconden. Wat op zichzelf al een Mer à Boire is want wie heeft het niet uitgevoerd?
Ik kies hierbij voor een uitvoering van orkest en piano. De aanwijzingen van Cage zijn nogal ruim, dus deze versie is zeker toegestaan, al dacht ik dat zijn eerste gedachten uitgingen naar een stuk voor piano solo.
Ik vind het een heel fraaie versie omdat er zoveel mensen bij betrokken zijn, ook het publiek, natuurlijk (en verdomd: het verkeer buiten de concertzaal).
Nu maar weer eens kijken hoe we verder komen… In de door Hennie Vrienten aanstekelijk samengestelde bundel van mondiale poëzie staat bijvoorbeeld een prachtig gedicht.
En ik had ooit een vriend die, in een samenkomst met andere vrienden in ene meldde: “Ik heb nou toch iets leuks meegemaakt!” Iedereen keek hem natuurlijk verwachtingsvol aan en we hadden al veel gelachen, maar we waren klaar voor een nieuw goed verhaal. “Nou ja”, zei hij, “dat was het eigenlijk”.
Hans Gieles 