Een of andere gek heeft hier, als beeldmateriaal, een diashow bij geplaatst, waarvoor mijn plaatsvervangende (by proxy) welgemeende excuses, maar het is de mooiste weergave op het internet. Toen dit lied de hitparades besteeg was ik 7 jaar oud. Het is wat! Maar mijn leven had er anders uitgezien zonder Petula Clark, al was uiteindelijk Dusty nog beter. Dit is echt een nummer waar je mee op moet moet staan, liefst mee onder de douche moet. Voor hen die zich geen speakers in de “natte ruimte” kunnen veroorloven moeten de buren maar even drie minuten en zes seconden begrip opbrengen wanneer “Downtown” vanuit de huiskamer de badkamer binnen schalt. Bovendien is het voor die buren ook een goed begin van de dag, al vergt zoiets soms enige overtuigingskracht.
Het is me intussen, omdat het me inviel, duidelijk geworden dat ik vignetten schrijf. Geen korte verhalen. Een soort broche, dus, of een dasspeld of een oorbel die ik aan mijn leven vastprik. Dat er thematisch weinig touw aan vast te knopen valt neem ik op de (ver)koop toe.
Terugkerende gegevens zijn de beeldende kunst, architectuur, de liefde, taal en mijn wens om zoveel mogelijk zaken in het leven met elkaar te verbinden.
Daarnaast publiceer ik af en toe een e-mail die ik aan deze of gene schrijf of heb geschreven.
Mijn profielfoto is dertig jaar oud en een deel van een portret van drie galeriehouders, Milco, Adriaan en mezelf, dat in 1990 gemaakt werd door Paul Blanca. Speels doel van Paul was, denk ik, om ons er zo ijdel mogelijk op te zetten en dat lukte goed.
Bekijk meer berichten