Dat gedoe met die zondag laat ik maar schieten … Hierbij een lied dat maar verdomd weinig mensen kennen, als ik zo vrij mag zijn, maar ik durf er bij Roulette wel voor op de nul te spelen. En ja, wat is het eigenlijk, naast een steeds opwinder wordende vrolijke keet? Het nummer was natuurlijk niet mogelijk geweest zonder Phil Spector, The Ramones, Gladys Knight, The Hollies en een hele zooi hip-hop en rap-gedoe, maar toch staat het op zichzelf. Bijsluiter: Door het noodzakelijke dansen loop je kans om spieren te verrekken. Vooral de onderrug is kwetsbaar, let daar alsjeblieft op!
Het is me intussen, omdat het me inviel, duidelijk geworden dat ik vignetten schrijf. Geen korte verhalen. Een soort broche, dus, of een dasspeld of een oorbel die ik aan mijn leven vastprik. Dat er thematisch weinig touw aan vast te knopen valt neem ik op de (ver)koop toe.
Terugkerende gegevens zijn de beeldende kunst, architectuur, de liefde, taal en mijn wens om zoveel mogelijk zaken in het leven met elkaar te verbinden.
Daarnaast publiceer ik af en toe een e-mail die ik aan deze of gene schrijf of heb geschreven.
Mijn profielfoto is dertig jaar oud en een deel van een portret van drie galeriehouders, Milco, Adriaan en mezelf, dat in 1990 gemaakt werd door Paul Blanca. Speels doel van Paul was, denk ik, om ons er zo ijdel mogelijk op te zetten en dat lukte goed.
Bekijk meer berichten
Hans Gieles 