Inderdaad legt deze pokkeherrie enigszins buiten mijn comfort zone. Toch kan ik er, op mijn eigen bescheiden wijze, ook wel weer van genieten. Eigenlijk is alles herrie; gewenst of ongewenst geluid: kanaries, The Beatles, een opgevoerde motor, Maria Callas. Het is maar van welke organisatie van herrie men houdt. Vanmiddag, kijkend naar de Antiques Road Show, legde een kennis van 28 jaar oud me hier en ter plekke uit hoe het gaat met het beoordelen van diamanten. Het gaat om de vier C’s: Carat, Color, Cut en Clarity. Weliswaar had, van de aangeboden overweldigende, maar voor mij te verwaarlozen armband ik de periode goed (Art Deco) en zelfs het jaar (1927, een schot van afstand maar in de roos waarmee ik natuurlijk veel indruk maakte), maar waar het de waarde betrof schoot ik mis. Ik zei € 35.000,00 en mijn jonge vriend zei € 50.000,00. Hij zat er dichterbij omdat de geschatte waarde € 150.000,00 was.
Zo is het met alles in het leven: het weer, jouw en mijn schoonheid, mieren, de relativiteitstheorie … We kunnen door van alles en nog wat verheven worden of terneer gedrukt. Ik zit wel de hele tijd, tijdens het schrijven aan jou bedoel ik, naar Elder te luisteren en, zonder rekening met mijn voorkeuren te houden rampetampen ze er lekker op los (wat ook hun goed recht is). Ik hoor ook dat ze het goed georganiseerd hebben. Ze moeten schatplichtig zijn aan een band als The Free, later van een andere naam, die me even ontschiet, oh ja, Bad Company, met Paul Rogers als zanger, die later ook nog even de door mij zelden betreurde Freddy Mercury heeft vervangen. Ken je trouwens The Babies? Elder klinkt voor mij als the basics van beide bands, als een amalgaam, met natuurlijk van alles en nog wat aan metal en ander geweld ingemixt. Tot zover mijn cultuurhistorische beschouwing.
Schuiven de keukenladetjes intussen een beetje?
Alle liefs voor jou en voor het huis en nogmaals voor jou!
Mijn teksten, mijn meningen, mijn communicatie …
Hans Gieles 