Ooit schreef ik eens dat het mooi zou zijn als het elke dag zondag was; en dan een vroege zomeravond waarop een fanfareorkest van het Leger des Heils in kleine bezetting, met een minimum aan burengerucht, ergens op de hoek van een straat speelt zonder enig besef dat God met de Big Bang mee ontploft is. Als een soort heimwee naar melancholie.
In E”M”VHDSNIOG (1) meldde ik mijn voornemen om elke zondag een opwekkend nummer voor te stellen. Wegens mijn kinderlijke inborst en enthousiaste ongeduld kom ik er reeds nu toe (het is een donderdag). En tsja, wat zal ik er van zeggen: het is meer een oproep tot optimisme, een aanmoediging. Luister maar …
Het is me intussen, omdat het me inviel, duidelijk geworden dat ik vignetten schrijf. Geen korte verhalen. Een soort broche, dus, of een dasspeld of een oorbel die ik aan mijn leven vastprik. Dat er thematisch weinig touw aan vast te knopen valt neem ik op de (ver)koop toe.
Terugkerende gegevens zijn de beeldende kunst, architectuur, de liefde, taal en mijn wens om zoveel mogelijk zaken in het leven met elkaar te verbinden.
Daarnaast publiceer ik af en toe een e-mail die ik aan deze of gene schrijf of heb geschreven.
Mijn profielfoto is dertig jaar oud en een deel van een portret van drie galeriehouders, Milco, Adriaan en mezelf, dat in 1990 gemaakt werd door Paul Blanca. Speels doel van Paul was, denk ik, om ons er zo ijdel mogelijk op te zetten en dat lukte goed.
Bekijk meer berichten
Hans Gieles 