Een “must” voor hen die soms niet in optimisme geloven … (10): “New York, New York”

Holy Shit, wat is dit toch geweldig! Ryan Adams is fantastisch (ook met Whiskey Town; kijk dat na!), de musici, de dynamiek, de problemen die je krijgt met je eigen ademhaling.
Samen met P. en zestig anderen heb ik Ryan een keer zien en horen optreden in Concerto in Amsterdam. The best sounding record shop in the world noemde hij de onvergelijkbare winkel waar hij, na zijn concert, nog twee uur is blijven rondsnuffelen tussen oude en nieuwe platen, hoorde ik later van éen van de leden van het personeel.
Hij zet zich met dit nummer natuurlijk naast Frank Sinatra en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet wie wint. Want naast Elvis, die God is, is Frank dat ook, al ben ik streng in mijn leer van het atheïsme.
Ik haat Londen en, voor het gemak, de meeste Engelsen, of in ieder geval het Britse koninkrijk, al zou ik ergens gerelateerd zijn aan Mary Queen of Scotts. Ik vind Parijs fijn, Berlijn geweldig evenals Keulen en Frankfurt en Cahors. Je weet soms niet waar je het vandaan haalt, maar NY dus ook top.
Ik bedenk ineens iets, maar dat gaat wel druistig tegen alle regels in, namelijk om in éen (1) bericht twee (2) liederen op te nemen: het titelwerk natuurlijk, maar ook een overweldigend lied uit de buitencategorie dat hij zingt samen met de vernietigend overweldigende Emmylou Harris en dat niets met ons zondags optimisme te maken heeft, maar alles met Liefde. Mijn tranen, vooruitlopend op jouw ontroering, liggen reeds op een schaaltje naast mijn toetsenbord …